Inhoud

• Stappen
• Waarschuwingen

Als je merkt dat je paard anders is geweest of op een vreemde manier heeft gelopen, moet je het misschien onderzoeken om te zien of het hoefbevangenheid is (ook wel drenken genoemd). Deze ziekte kan paarden van elk ras en elke leeftijd treffen, dus het is noodzakelijk om op tekenen te letten. Als u de symptomen of behandeling van hoefbevangenheid niet kent, biedt dit artikel hulp bij het identificeren van de symptomen bij uw huisdier.

Stappen

Deel 1 van 3: Herkennen van hoefbevangenheid of water geven

1. 

   Begrijp wat laminitis is. Hoefbevangenheid is een ziekte waarbij het paard slap wordt. Voorheen werd het geassocieerd met pony's met overgewicht, maar het kan paarden van elke grootte en leeftijd treffen.
   • Bij deze ziekte verzwakken de bladen die de distale falanx met de binnenkant van de romp verbinden. De distale falanx komt dan los in de romp. Het ondergaat dus rotatie en doorboort soms zelfs de zool van de romp. Dit gebeurt bij chronische hoefbevangenheid.
   • Zo'n verbinding bestaat uit een dode laag en een gevoelige laag, vergelijkbaar met de nagel en het nagelbed. De scheiding vindt plaats wanneer deze lagen losraken.

2. 

   
   
   Let op vroege tekenen van hoefbevangenheid. De eerste fase van hoefbevangenheid staat bekend als de acute fase. Hierbij ontwikkelt het paard de ziekte, maar de distale falanx zit nog niet los.
   • Pas op voor veranderingen in de stemming van het paard. Hij kan lusteloos zijn en zijn eetlust kan minder zijn dan normaal.
   • Het paard zal proberen lichaamsbeweging te vermijden, omdat lopen pijn veroorzaakt. Hij kan ook op een andere manier opstaan ​​dan normaal in een poging pijn te verlichten. Hij kan bijvoorbeeld zijn voorpoten naar voren duwen om het lijden te verminderen.
   • Let op veranderingen in de draf, zoals niet gemakkelijk kunnen draaien, vooral op harde oppervlakken. Hoewel hij er goed uitziet als hij op een zachte ondergrond loopt, is de manier waarop hij op harde oppervlakken loopt cruciaal om het probleem op te sporen. Bovendien wil het paard mogelijk de hele tijd van de ene poot naar de andere overschakelen.

3. 

   
   
   Controleer op veranderingen in de romp. De romp kan op een andere manier groeien en ringen vormen. Bovendien kan de witte lijn van de zool in een ring langer worden dan normaal. U kunt aan de randen een geschubde of broze romp opmerken.
   • Raak ook de hoeven aan, want deze kunnen in de eerste fase van de ziekte heet worden.

4. 

   
   
   Kijk of het hart en de ademhalingsfrequentie toenemen. Als het paard zich in de vroege stadia van hoefbevangenheid bevindt, kunnen zijn hart- en ademhalingssnelheid toenemen. De hartslag kan stijgen van 60 tot 120 slagen per minuut, terwijl de ademhaling kan gaan van 80 tot 100 per minuut.

5. 

   Let op of er tekenen zijn van de subacute fase. Het subacute stadium van hoefbevangenheid treedt op als het langer duurt dan drie dagen, maar er is nog steeds geen interne rompbreuk. In feite zijn de symptomen in dit stadium minder opvallend, maar ze zijn hetzelfde als in de acute fase, zoals een verhoogde hartslag en een verandering in de positie van de benen tijdens het rijden.

6. 

   Zoek naar veranderingen in de manier waarop hij staat. Omdat de poot pijnlijk is, probeert het paard het gewicht eraf te halen. Een van de typische houdingen is wanneer hij zichzelf achterover gooit en het meeste gewicht op de achterkant van de poot (kraal) legt. Het lijkt er dus op dat het paard in die richting leunt. Bovendien is het erg moeilijk om het te laten bewegen. Zodra hij een relatief comfortabele positie voor zijn poot heeft gevonden, zal hij terughoudend zijn om te bewegen, zodat hij de pijn niet meer voelt. De chronische fase begint wanneer de falanx loskomt van de romp.
   • Let goed op als het paard wil rusten. Als het paard vaker dan normaal wil gaan liggen of rusten, kan dit een teken zijn van het probleem. Evenzo, als hij weigert de stal te verlaten of aarzelt om te gaan wandelen, is dit waarschijnlijk een aanwijzing dat hoefbevangenheid al het chronische stadium heeft bereikt.

Deel 2 van 3: Hoefbevangenheid of water geven behandelen

1. 

   Bel onmiddellijk de dierenarts. Beschrijf in detail wat je hebt waargenomen. Meet de temperatuur en het hart en de ademhalingsfrequentie van het dier. Elke paardeneigenaar moet een stethoscoop en rectale thermometer beschikbaar hebben en werken en weten hoe ze te gebruiken.

2. 

   Forceer het paard niet om te lopen of te bewegen. Als hij tekenen van kreupelheid vertoont, dwing hem dan niet om te oefenen. Als het dier ver van huis is, moet u het met een voertuig verwijderen. Maak een hoog bed van zaagsel (tussen de 10 en 12,5 cm) in zijn stal. Het zaagsel zorgt voor een gewatteerde grond voor het paard en helpt een deel van de pijn te verlichten.

3. 

   Neem enkele palliatieve maatregelen terwijl u wacht tot de dierenarts arriveert. Door de volgende stappen te nemen voordat de professional arriveert, maakt u zijn werk gemakkelijker en biedt u een deel van de broodnodige verlichting aan het dier.
   • Maak ijspakken. IJsbehandeling is hetzelfde als voor mensen. Het is noodzakelijk om de poot van het paard te koelen, net als bij blessures aan iemands knie of enkel. U kunt een kuip met ijs en water of ijslaarzen voor paarden gebruiken. Laat hem de laars niet langer dan 30 minuten houden.
   • Geef een niet-steroïde ontstekingsremmer. Dit type pijnstiller helpt zeker bij het verlichten van pijn, maar het helpt ook bij het behandelen van ontstekingen. U kunt bijvoorbeeld firocoxib, suxibuzon of fenylbutazon geven. Dergelijke medicijnen mogen niet worden toegediend als het paard steroïden gebruikt, omdat beide samen gecontra-indiceerd zijn en een fatale combinatie kunnen zijn. Vraag altijd aan de dierenarts voordat u medicatie aan het dier geeft.
   • De behandeling van hoefbevangenheid kan variëren afhankelijk van de ernst van de ziekte, maar het belangrijkste is om het paard fenylbutazon te laten gebruiken, wat een krachtige ontstekingsremmer is. Deze remedie, in combinatie met goede ondersteuning, zijn twee van de behandelingen die worden gebruikt om pijn te verlichten en ziekten te behandelen.

4. 

   Laat de dierenarts de ziekte diagnosticeren. De dierenarts zal de hierboven genoemde symptomen controleren door het paard te onderzoeken. Hij is veel beter voorbereid om de tekens te herkennen. De dierenarts kan ook röntgenfoto's maken om de binnenkant van de romp te onderzoeken.
   • Vraag hoe lang je het dier nodig hebt om ontstekingsremmers te geven. Als u uw paard een aantal van deze medicijnen geeft, zoals fenylbutazon, moet u misschien een dag na een week springen.

5. 

   Vraag naar acepromazine of acetylpromazine. Dit kan de bloedstroom in de mesjes verhogen, wat in sommige gevallen helpt bij de behandeling. Het kan het paard ook tot een bepaald niveau kalmeren, hem geruststellen en de kans op verder letsel verkleinen.

6. 

   Zoek een orthopedist hoefsmid (iemand die aanvullende expertise heeft in het behandelen van ziekten zoals hoefbevangenheid door het plaatsen van beugels) om het paard te beoordelen. Hij kan misschien een deel van de druk van zijn poten wegnemen door slim gebruik te maken van speciale schoenen. Ook kan hij beoordelen of de zolen van de benen in goede staat zijn. Wees voorzichtig als u zelf actie onderneemt, aangezien u mogelijk de kantelhoek van de romp mist en mogelijk een perforatie van de distale falanx verwacht.
   • Het is mogelijk om een ​​dik stuk schuim ter grootte van de romp te snijden. Dit moet ongeveer 5 cm zijn om het dier te beschermen.

7. 

   Onderzoek de mogelijke oorzaken van de ziekte om herhaling te voorkomen. Hoefbevangenheid wordt in sommige gevallen veroorzaakt door het overgewicht van het dier en door het eten van vers gras, maar dit is niet altijd de oorzaak. Andere ziekten kunnen hoefbevangenheid veroorzaken. Onderzoek naar de ziekte is nog gaande, aangezien de mechanismen en de beste behandelings- en preventiemethoden nog steeds niet volledig worden begrepen.
   • Een belangrijke test om de oorzaak te achterhalen is de bloedsuikerspiegel van het paard, aangezien een teveel aan suiker hiervoor een risicofactor is.

Deel 3 van 3: Hoefbevangenheid voorkomen

1. 

   Geef het paard niet te veel koolhydraten of suiker. Bepaalde grassen zijn te suikerachtig voor paarden, wat de vertering van koolhydraten tegengaat. Over het algemeen zijn grassen in de lente en herfst erg zoet, net als gras dat speciaal voor vee wordt geteeld. Hoewel experts nog steeds niet weten wat de reden is, kan een teveel aan koolhydraten in het paardenlichaam leiden tot hoefbevangenheid.
   • Vermijd het voeren van het paard op een weiland voor vee en laat het ook niet direct na vorst grazen. Bovendien kan heel kort gras erg veel suiker bevatten voor een paard.

2. 

   Verlaag uw inname van granen. Hoewel paarden een beetje graan kunnen eten, probeer niet te veel te geven. U moet vooral uw consumptie van granen die rijk zijn aan suikersiroop, beperken. Net als heel zoet gras kan overtollig graan een teveel aan koolhydraten in het lichaam genereren, wat laminitis veroorzaakt.
   • Voer niet meer dan 1,5 kg tot 2 kg graan per keer voor het dier.

3. 

   Herken tekenen van hoefbevangenheid na infectie. Een infectie in een ander deel van het lichaam kan ook hoefbevangenheid veroorzaken. Een merrie die bijvoorbeeld niet de hele placenta vrijgeeft nadat een puppy is geboren, kan een infectie krijgen. Daarom kan die merrie hoefbevangenheid hebben.
   • Andere ziekten kunnen ook tot hoefbevangenheid leiden, zoals de ziekte van Cushing. Let altijd op tekenen van hoefbevangenheid als het paard het syndroom van Cushing heeft.

4. 

   Controleer op hoefbevangenheid na inname van corticosteroïden. Als uw huisdier een behandeling met steroïden heeft ondergaan, let dan op de symptomen van hoefbevangenheid. Bijzondere aandacht moet worden besteed bij het nemen van grote doses.
   • Vergeet niet dat steroïden en fenylbutazon niet samen mogen worden toegediend, aangezien dit fataal kan zijn. Als uw huisdier hoefbevangenheid heeft ontwikkeld na behandeling met steroïden, overleg dan met een dierenarts voordat u fenylbutazon geeft om de pijn te verlichten.

5. 

   Laat paarden niet rennen op hard terrein. Een andere factor die tot hoefbevangenheid kan leiden, is dat paarden veel moeite moeten doen in harde grond, zoals beton. Bovendien kunnen paarden met overgewicht deze ziekte hebben, omdat overgewicht de druk op de hoeven verhoogt.

6. 

   Houd de hoeven van het dier geknipt. Als u dat niet doet, kan dit een grote druk op hen uitoefenen. Deze druk kan de mesjes beschadigen, wat op zijn beurt tot hoefbevangenheid leidt.
   • Huur een hoefsmid uit de regio in om de hoeven van het paard kort te houden. De professional kan ook tekenen van hoefbevangenheid herkennen en kan deze eerder diagnosticeren dan jij.

Waarschuwingen

• Hoewel er verschillende meningen worden gehoord van andere paardeneigenaren of trainers, wacht niet om een ​​dierenarts te bellen. Hoe eerder het probleem wordt behandeld, hoe groter de kans op een positief resultaat.